In The Beginning
In maart 1969 ontmoetten de twee surfvrienden Doug "Claw" Warbrick en Brian "Sing Ding" Singer elkaar in Gilbert Street, Torquay in Australië.
Het begin
In maart 1969 ontmoetten de twee surfvrienden Doug "Claw" Warbrick en Brian "Sing Ding" Singer elkaar in Gilbert Street, Torquay in Australië. Claw had net een zomer training bij Fred Pyke achter de rug en Brian was natuurkundeleraar. Terwijl het gesprek vorderde en ze ongetwijfeld nadachten over hoe ze in de komende maanden op Bells konden blijven surfen, stelde Claw de vraag waarmee iets groots begon...
"Zullen we samen surfboards gaan maken?" vroeg hij. Brian begreep meteen dat dit zou betekenen dat hij veel meer tijd zou hebben om te surfen en zei dus ook meteen: "Ja!" en nam een paar dagen later ontslag als leraar.
De timing was perfect en zo ineens... Was Rip Curl geboren...
De timing was perfect en zo ineens... Was Rip Curl geboren...
De garage
Claw kon goed schuim snijden en Brian’s belangrijkste pluspunt was dat hij een staartschaaf had om surfboards te vormen en een garage op Great Ocean Road 35 ( richting Jan Juc) waar ze konden werken. Al snel was het geluid van hakbeitels te horen die in de betonnen vloer van de garage sloegen om stellages te bouwen toen ze zich in de loop van een maand installeerden.
In april 1969 werden de eerste boards gemaakt. Claw maakte er vier per week voor de beste surfers in Torquay en Brian deed het "saaiste werk in de wereld": schuren en vinnen maken in de tuin.
In april 1969 werden de eerste boards gemaakt. Claw maakte er vier per week voor de beste surfers in Torquay en Brian deed het "saaiste werk in de wereld": schuren en vinnen maken in de tuin.
The Old Bakery. Links naar rechts: Brewster Everett, Claw, Terry Goldsworthy, Chagga de hond, Tony Ellis, Gary Crothall
The Bakery
Ze hadden genoeg werk om de winter door te komen, in herinnering een van de beste surfperiodes op de riffen. Het testen van producten ging dus van een leien dakje en er werd veel tijd doorgebracht in het water bij Bells Beach.
In november dat jaar realiseerde ze dat ze een betere plek nodig hadden dan de garage. Ze gingen op zoek en vonden de Old Torquay Bakery op 5 Boston Road, die ze huurden voor het vorstelijk bedrag van $10 per week. Ze verhuisden onmiddellijk.
In de voormalige bakkerij installeerden ze een bewerkingsruimte met coat- en schuurruimten. De productie steeg tot 12 surfboards per week.
In november dat jaar realiseerde ze dat ze een betere plek nodig hadden dan de garage. Ze gingen op zoek en vonden de Old Torquay Bakery op 5 Boston Road, die ze huurden voor het vorstelijk bedrag van $10 per week. Ze verhuisden onmiddellijk.
In de voormalige bakkerij installeerden ze een bewerkingsruimte met coat- en schuurruimten. De productie steeg tot 12 surfboards per week.
Wetsuits
In december 1969 voegde een andere lokale surfer, Alan Green, zich bij het duo en begonnen ze naast surfboards ook wetsuits te maken in de kelder van een huis in Beale Street achter de Torquay Pub.
Greeny had enige tijd gewerkt bij een bedrijf dat wetsuits maakte voor duikers, "Australian Divers" genaamd. Ze vonden een "Pffaf 138 zig zag"-naaimachine waarmee het dikke rubber werd gestikt dat afkomstig was uit Clayton in de back-blocks van Melbourne.
Greeny had enige tijd gewerkt bij een bedrijf dat wetsuits maakte voor duikers, "Australian Divers" genaamd. Ze vonden een "Pffaf 138 zig zag"-naaimachine waarmee het dikke rubber werd gestikt dat afkomstig was uit Clayton in de back-blocks van Melbourne.
Veel van het werk werd aanvankelijk uitbesteed, maar ze realiseerden zich al snel dat om de bestellingen tijdig te kunnen leveren en de juiste kwaliteit te behalen, ze alles zelf moesten doen. De wetsuitafdeling verhuisde toen naar Claw's flat op 66 Zeally Bay Road.
Rip Curl-crew: Achterste rij: Lesley, Sparrow, Claw. Voorste rij: Sjarn Garner, Magooer The Gluer, Sue Muller en Nancy Milikan.
Focus
Dingen veranderden continu in die tijd. Het was de tijd van de flowerpower en van anti-establishment. Het zakenleven was niet anders dan het gewone leven en Greeny verliet Rip Curl in april 1970 om zijn eigen ding te doen: Quiksilver oprichten, met Claw en Brian als gelijkwaardige partners in de nieuwe onderneming.
Uiteindelijk was het voor hen allen tijd om zich op één ding te concentreren en het partnerschap te ontbinden. Brian kan zich nog herinneren dat hij zijn Quicksilver-aandelen inruilde voor de helft van Greeny's land achter Bells Beach, waar hij vandaag de dag nog steeds woont.
Uiteindelijk was het voor hen allen tijd om zich op één ding te concentreren en het partnerschap te ontbinden. Brian kan zich nog herinneren dat hij zijn Quicksilver-aandelen inruilde voor de helft van Greeny's land achter Bells Beach, waar hij vandaag de dag nog steeds woont.
"Er was een meningsverschil over de waarde van het land, ongeveer $5000," herinnert hij zich, "Dus we hebben er een muntje voor opgegooid. Ik weet niet meer wie er won, maar de deal was gesloten."
Claw verkocht zijn aandelen later aan Greeny, zodat ze konden worden uitgegeven aan zijn nieuwe partner John Law. Als je hem er nu naar vraagt, heeft Claw geen flauw idee meer hoeveel hij ervoor kreeg!
Claw verkocht zijn aandelen later aan Greeny, zodat ze konden worden uitgegeven aan zijn nieuwe partner John Law. Als je hem er nu naar vraagt, heeft Claw geen flauw idee meer hoeveel hij ervoor kreeg!
Rip Curl-winkel en -hoofdkantoor, Geelong Road, Torquay 1980
Op weg
Rip Curl groeide zeer snel en in de Old Bakery was het een grote drukte. Het duo nam het aangrenzende huis over, dat de wetsuitfabriek zou worden. Er werd een nieuwe naaimachine gevonden, een "1910 Singer Up The Arm Zig Zag", waarmee in de Tweede Wereldoorlog vlieglaarzen voor vliegeniers werden gestikt. Deze werd gebruikt om de broekspijpen van de nieuwe "long John"-stijl vast te naaien die de jongens ontwierpen en die werden gemaakt van comfortabele Rubatex neopreen uit de Verenigde Staten.
In de Old Bakery hadden Claw en Brian een soort hoofdkwartier gevestigd - waar surfers als vanzelf naartoe kwamen.
"Het was een huis voor alle drop-outs uit Melbourne die kwamen surfen en daarna nog verder gingen richting the Krishnas, op zoek naar het volgende", herinnert zich Brian lachend.
In de Old Bakery hadden Claw en Brian een soort hoofdkwartier gevestigd - waar surfers als vanzelf naartoe kwamen.
"Het was een huis voor alle drop-outs uit Melbourne die kwamen surfen en daarna nog verder gingen richting the Krishnas, op zoek naar het volgende", herinnert zich Brian lachend.
"Maar als dat voorbij was kwamen ze uiteindelijk in de wetsuitfabriek van Rip Curl werken!"
Het waren goede tijden en met de surfsport als katalysator ging het bedrijf vooruit en uiteindelijk vertrokken ze in 1976 uit de Old Bakery en gingen ze naar een nieuwe vestiging aan de Geelong Road (waar nu het medisch centrum is), met Quiksilver al snel de deur ernaast.
In 1980 staken ze de straat over naar het huidige adres van het Rip Curl-hoofdkantoor op 101 Surfcoast Highway, Torquay.
Het waren goede tijden en met de surfsport als katalysator ging het bedrijf vooruit en uiteindelijk vertrokken ze in 1976 uit de Old Bakery en gingen ze naar een nieuwe vestiging aan de Geelong Road (waar nu het medisch centrum is), met Quiksilver al snel de deur ernaast.
In 1980 staken ze de straat over naar het huidige adres van het Rip Curl-hoofdkantoor op 101 Surfcoast Highway, Torquay.